Muay Thai ontstond in het koninkrijk Siam (nu Thailand) in de middeleeuwen toen oorlogen nog uitgevochten werden met pijl en boog, zwaard en speer. In het gevecht met de blote hand werden armen, benen, knieën en ellebogen gebruikt. Sindsdien werd het “Siam-style boxing” (of de militaire vorm “Muay Boran”) zoals het toen genoemd werd, steeds populairder tot ze ongeveer 200 jaar geleden beoefend werd in alle lagen van de bevolking.
Op dat moment beschermden de boksers zichzelf enkel met strips leer of stof die rond de vuisten gewikkeld werden, tot de invoering van de moderne bokshandschoen, in de eerste helft van de 20ste eeuw.
Muay Thai wordt door de Thai als een prestigieuze nationale sport beschouwd, vergelijkbaar met het voetbal in West-Europa. Bijna alle kinderen - jongens en meisjes - leren vroeg of laat de basisprincipes van het Muay Thai.



Er is echter geen tastbaar bewijs omtrent het exacte tijdstip van ontstaan van het Muay Thai, en men kan slechts aannemen dat het al bestaat sinds het emigreren van de Thai uit het zuiden van China. Een meer uitgebreide studie hiervan ontbreekt momenteel nog.¹


Het hedendaagse Muay Thai is een echte competitiesport geworden, met regels en een scheidsrechter, een jury en een kamp die loopt over verschillende rondes.
Kampers gebruiken alle natuurlijke wapens van het lichaam: hun voeten/scheenbenen, vuisten, knieën en ellebogen. Hieraan dankt het Muay Thai zijn reputatie als “The Art of Eight Limbs”. Clinchtechnieken (lijf-aan-lijf) alsook veeg- en werptechnieken zijn toegestaan.
In België² is de competitie verdeeld in vier klassen: N (nieuwelingen), C, B, en A. Naarmate een vechter ervaring opdoet zal deze van de N-klasse naar de C-klasse promoveren enzovoort.
Afhankelijk van de klasse zullen er ook meer technieken toegestaan worden, en in de N-klasse is scheen- en hoofdbescherming verplicht.

- Trappen zijn toegestaan naar de benen, het lichaam en het hoofd, maar verboden naar de rug, het kruis en de gewrichten. Trappen worden voornamelijk met het scheenbeen uitgevoerd, en niet met de voet.
- Stoottechnieken naar hoofd en lichaam.
- Kniestoten zijn toegestaan naar het lichaam en de benen, naar het hoofd enkel in B en A-klasse.
- Elleboogtechnieken zijn toegestaan naar het lichaam en de ledematen, naar het hoofd enkel in A-klasse.
- Vasthouden van de benen van de tegenstander en technieken uitvoeren is toegestaan.
- Clinchtechnieken (lijf-aan-lijf)
- Veeg- en werptechnieken zijn toegestaan tot heuphoogte.

Zodra één of beide kampers op de grond beland(en), wordt de partij onderbroken.
Het aantal ronden en de duur ervan verschilt per klasse:
- N-klasse: 3 ronden van 2 minuten met 1 minuut rust tussen de ronden
- C-klasse: 3 ronden van 2 minuten met 1 minuut rust tussen de ronden
- B-klasse: 5 ronden van 2 minuten met 1 minuut rust tussen de ronden
- A-klasse: 5 ronden van 3 minuten met 1,5 minuut rust tussen de ronden


¹World Thaiboxing Association (thaiboxing.com/history/)
²Belgian Kickboxing & Muaythai Organization (www.bkbmo.be/php/applecore/pdf/Muaythairules.pdf)

Velen kunnen vechten, maar slechts weinigen kunnen boksen.
Het boksen, een spel van aanvallen en verdedigen, vergt grote mobiliteit, anticipatie, en aanpassings-, concentratie- en incasseringsvermogen. De sport op zich draagt in grote mate bij tot het ontwikkelen van zelfvertrouwen, doorzettingsvermogen en discipline, moed en vooral zelfbeheersing.

Het boksen als duel zonder wapen is een van de oudste vormen van lichamelijke oefening. In het oude Griekenland had het boksen een vaste plaats in de lichamelijke opvoeding. Boksen had in de Oudheid, net zoals vandaag, een vaste plaats in het programma van de Olympische Spelen.
Het heeft echter lange tijd geduurd eer het Oud-Griekse boksen eruit zag zoals men de bokssport nu kent.
Er waren lange tijd geen gewichtsklassen en geen ring, zodat het al snel een monopolie werd van zwaargewichten.
Het duurde tot de 18de eeuw eer er in het boksen enige vorm van reglementering ontstond. De Engelsman (vandaar het ‘Engels’ boksen) Jack Broughton legde een code van 7 regels vast en introduceerde de eerste bokshandschoenen in de sport, om zijn leerlingen te beschermen tegen de onvermijdelijke verwondingen die onbeschermde vuisten toebrachten.
In 1838 werden uiteindelijk de London Prize Ring Rules opgesteld, dewelke Broughton’s 7 rules als basis hadden.
Tijdens de bloeiperiode van de London Prize Ring (rond 1785) trok het boksen de aandacht van adel, vorsten en publiek, en is zelfs lange tijd de Engelse nationale sport geweest.

De uiteindelijke vorm van de bokssport zoals we ze vandaag kennen ontstond in 1860, toen de markies van Queensbury een 229 artikelen tellend reglement opstelde, hetgeen ook vandaag nog de grondslag vormt voor alle reglementen in de bokssport. Hier vond de bokshandschoen zijn definitieve doorbraak, en een eerste indeling in drie gewichtsklassen was een feit. Het worstelen of ‘clinchen’ werd verboden en er kwam een indeling in ronden die vooraf waren vastgelegd in tijd.

De eeuwenlange evolutie zoals het boksen die kent heeft ervoor gezorgd dat de hedendaagse bokssport een van de meest verfijnde en gereglementeerde competitievechtsporten is die er bestaan.
In België wordt de reglementering zeer streng toegepast waardoor de kans op ongevallen zeer klein is. Relatief gezien is de bokssport zelfs veiliger dan de meeste populaire sporten.

In het Oude Griekenland kende men een Olympische sport genaamd Pankration, waarbij men een waaier van technieken gebruikte uit het worstelen (toen ook zeer populair) en het boksen. Omdat het later aan de Romeinen doorgegeven werd, is deze sport vandaag gekend als het Grieks-Romeins worstelen - hoewel vuisttechnieken hier niet meer zijn toegestaan.
Het MMA zoals we dat vandaag kennen is pas echt beginnen evolueren in het begin van de 20ste eeuw, met het ontstaan van het Vale Tudo en het Braziliaans Jiu Jitsu.
In de jaren 70 begon Bruce Lee volgens zijn Jeet Kune Do met het combineren van verschillende vechtsporten en zelfverdedigingssystemen en was daar ook erg succesvol mee. Lee geloofde niet in een enkelzijdige training zoals men die in het boksen, het judo, of het karate van die tijd zag, maar meende een efficiëntere (en betere) vechter te kunnen trainen door elementen uit die disciplines aan te leren en door elkaar te gebruiken, in plaats van disciplines apart.
Sinds Lee ontstonden er nog een heel plethora aan vechtstijlen, disciplines en systemen, maar het is pas in 1993 dat de term “mixed martial arts” voor het eerst opduikt, in een review van de eerste editie van de Ultimate Fighting Championship (UFC) in de Verenigde Staten¹.

De regels verschillen veel van de meeste andere vechtsporten omdat het gevecht zowel rechtstaand als op de grond plaatsvindt. Er is bijgevolg ook veel meer toegestaan.
De winnaar wordt bepaald door een beslissing van de juryleden, een (technische) knock-out (KO) of een submissie.
- Als de wedstrijd blijft duren tot het verstrijken van de vooropgestelde tijd, wordt aan ieder jurylid een score gevraagd waarna de vechter met de hoogste cumulatieve score de partij wint.
- Bij een technische knock-out bepaalt de scheidsrechter of ringarts dat een van de vechters niet meer kan/mag verder vechten, waarna de tegenstander tot winnaar wordt uitgeroepen. Dit gebeurt vaak bij blessures of bij een zeer groot niveauverschil tussen beide kampers.
- Bij een knock-out kan de verliezende vechter niet meer verder doen als direct gevolg van toegestane technieken door de andere partij.
- Bij een submissie zal een van de vechters verbaal of fysiek (tap-out) de opgave te kennen geven. Dit gebeurt voornamelijk bij wurgingen en/of klemmen.


¹ http://www.mixedmartialarts.com/news/364131/ufc